Herdenking van ieder overleden kind! Zondag 13 december 2015.
Aula begraafplaats Woubrugge
Ontvangst en schrijven van Hemelpost 18.00 uur
Aanvang herdenking 18.30 uur
 
Voor de deur van het uitvaartcentrum stopt een kleine personenauto, rood, ik geloof dat het een Nissan Micra was. Twee jonge mensen zitten voorin. Een jonge vrouw met blond lang haar, ik schat 25 jaar oud, op de bijrijders stoel en een knul ernaast, kort opgeschoren haar en blauwe ogen met rode randen eromheen, rood van het huilen. Verdriet in de meest intense vorm.
Hij stapt uit en doet het portier aan de bijrijderskant open. Daar zit ze, zijn vriendin, de moeder hun tweeling. Een jongen en een meisje. Ze heeft de tweeling op haar schoot…..in een rieten mandje. De momenten van af de auto tot in het uitvaartcentrum lijken een eeuwigheid te duren. Het was een warme dag.
Achter de jonge ouders stapt een hoog bejaarde vrouw naar binnen, ik schat begin 90. Direct bij binnenkomst pak ze m’n arm vast. Dit is niet goed zegt ze….Ik had het moeten zijn! Niet zij!
Wat kan je zeggen…
 
Een hele grote katholieke kerk, ergens aan een smalle weg in de polder. Bomvol. Het is er warm. Als je om je heen kijkt zie je gezichten, honderden gezichten van tieners. Velen vergezeld door hun ouders of leerkrachten. Voorin, vlak bij het altaar rinkelt een belletje, iedereen staat op en achter uit de kerk wordt een blankhouten kist naar binnengedragen. Rondom deze kist een eindeloze kralenketting. De kanjerketting die symbool staat voor alle behandelingen die zij heeft moeten ondergaan.
Er klinken mooie woorden, moedige woorden, lieve woorden en na de wake loopt iedereen langs de kist met ketting richting de ouders. Ze houden zich kranig, lijken de belangstellenden te troosten.
Wat moet je zeggen…..
 
Ze was net 70 geworden, 3 kinderen al het huis uit, 2 getrouwd, 1 zoon gescheiden maar weer op de goede weg. Zijn mooie huisje stond niet ver bij dat van zijn moeder vandaan, het contact was altijd goed, warm en gezellig. Woensdagavond at hij bij haar. Zaterdag stond de politie voor haar deur.
Plotseling was zijn hart gestopt. Dat was, volgens de arts, woensdag al gebeurd…Hij heeft er niets van gemerkt zei men. Maar haar moederhart was voorgoed beschadigd. Afscheid nemen werd haar door de politie, vanwege de situatie, afgeraden. Maar daar liet ze het niet bij zitten, gelukkig. Na haar goed voorbereid te hebben was ze nog even bij hem. Dankbaar voor dat moment, maar gebroken. In absolute stilte biggelden de tranen over haar wangen.
Wat zeg je dan…
 
Woorden hebben een functie, vergemakkelijken onze manier van communiceren, maar er zijn situaties waarin het zoeken naar de juiste combinatie van woorden een bijna onmogelijke taak lijkt te zijn.
Als een vrouw haar man verliest, wordt deze vrouw weduwe.
Als een man zijn vrouw verliest, is die man weduwnaar.
Als kinderen hun ouders verliezen, noemen wij hen wees.
Maar onze taal kent geen woord voor ouders die het verlies van hun kind moeten meemaken.
Misschien komt dat wel omdat in zo’n geval woorden altijd tekort schieten. Het verlies van je kind is tegennatuurlijk.
 
Wat moet je zeggen…
 
Die vraag blijft steeds weer terugkomen. Wat moet je zeggen, hoe reageer je als je ziet dat er zoiets tegennatuurlijks gebeurt?
Wat je zou willen is dat je beschikt over de gave van het spreken van woorden van troost… Maar bestaat dat? Bestaat die gave? Immers wat voor de een aanvoelt als woorden van troost kan bij de ander totaal anders landen.
Met de beste bedoelingen kan iemand tegen een vader of moeder die net een kind heeft verloren een goed bedoelde opmerking maken. Maar…komt dat ook zo goed over?! Zeg je nou net niet precies het verkeerde? Doen die goed bedoelde woorden niet meer pijn dan dat ze goed doen?
Misschien hebt u daar wellicht ook persoonlijk ervaring mee. De een spreekt je aan terwijl je daar nou net op dat moment even geen behoefte aan hebt. De ander loopt, toevallig, net een zijstraat in juist op het moment dat jij komt aanlopen. Terwijl je nu zo graag zou willen dat die persoon even zijn of haar arm om je schouder zou leggen.
Woorden van troost. Is dat nou zo moeilijk? Misschien is een enkele blik of een stille knipoog al troostend genoeg.
Op Wereldlichtjesdag zoeken we de troost in het noemen van hun namen, in het symbool van het aansteken van kaarsen, gesterkt door de wetenschap dat dit wereldwijd  gebeurt. Het start op die dag om 19.00 uur plaatselijke tijd in Australie en die golf van warmte, behorend bij het licht van de kaarsen, gaat de hele wereld rond. Een mooie gedachte, goed om bij stil te staan…Overal in de wereld, en op die dag op meer dan 80 plaatsen in Nederland, staan we stil bij de verloren kinderen. Niet dat dat op andere momenten niet gebeurt maar juist dan even éxtra. Iets meer uit de anonimiteit. In Woubrugge heel in het klein, in de aula van de begraafplaats, maar juist in deze kleinheid zeer gemeend. Stilstaan bij overleden kinderen die nooit vergeten zullen en mogen worden. We horen de namen, zien de kaarsjes die we plaatsen in een hart en denken aan hen in liefde. Met verdriet. Verdriet dat soms al een plekje lijkt te hebben gekregen, maar dat nooit verdwijnt.
In dit universele herdenkingsmoment denken we aan eigen kinderen, maar ook aan alle andere kinderen die door oorlog, ziekte, ongeval en geweld waar ook ter wereld niet meer in leven zijn, ongeacht etnische achtergrond, geloofsovertuiging of geslacht. We staan ook stil bij hen die het levenslicht nooit hebben mogen zien maar zo gewenst waren.
Misschien dat het enige troost biedt te weten dat op deze manier, op deze momenten wereldwijd jullie kind het middelpunt is. De herinnering aan wat er was gekoesterd wordt. Laten we de troost dan maar zoeken, niet in woorden, maar in daden. Herinneren en herdenken. Een golf van 24 uur licht over de aarde speciaal voor jouw KIND.


Dennis