De parel van de dag
Ze was nog maar in de zestig. En opeens bleek ze ongeneeslijk ziek. Gewoon zomaar. Niks meer aan te doen.
Opeens stond de wereld stil. Stond alles stil. Want zomaar ineens moest ze afscheid nemen van haar baan en het vrijwilligerswerk dat ze met zoveel liefde deed. Loslaten wat zo belangrijk voor haar was. Al snel belande ze op bed en werd afhankelijk van de zorg van de mensen om haar heen. En waar veel mensen op haar leeftijd zouden vechten tegen hun lot en het onrechtvaardig zouden kunnen vinden dat ze nog zo jong was, accepteerde zij wat er op haar af kwam.
Natuurlijk had ze liever langer willen genieten van haar man, kinderen en kleinkind. Had ze hem graag willen zien opgroeien tot de stoere puber die hij nu is. Maar ze accepteerde dat het blijkbaar haar tijd was. En genoot volop van alles wat er nog wél was: haar zus die voor haar ging zorgen, haar man en kinderen die zoveel mogelijk bij haar waren, de eerste verjaardag van haar kleinkind die bij haar op bed gevierd werd, het dagelijkse happy hour aan haar bed. Waarin zij met de mensen die haar lief waren genoot van een drankje en een hapje.
En er, iedere dag weer, gesproken werd over ‘de parel van de dag’. Want met elkaar werd er bewust gekeken naar wat er die dag een parel was gebleken, hoe klein of hoe groot ook. En die werd benoemd. Om elkaar eraan te herinneren dat er niet alleen narigheid was maar er ook nog steeds heel veel moois te ontdekken viel.
En ondanks het naderende afscheid was er zo de tijd om van elkaar te genieten en bewust stil te staan bij wat ze voor elkaar betekenden. Uit te spreken wat er nog gezegd moest worden. Dankbaar te zijn voor die kleine dingen die uiteindelijk zo onuitsprekelijk groot blijken te zijn.
Als je zo met elkaar toe kunt leven naar het einde van het leven levert dat je, ondanks het afscheid, ontelbaar veel moois op: rust in je hoofd, liefde in je hart voor het leven en de mensen om je heen, een liefdevol levenseinde en mooie herinneringen die je nabestaanden hun leven lang zullen koesteren.
Wat denk jij: zou jij je ook durven overgeven aan het onvermijdelijke om daarmee ruimte te maken voor een liefdevolle laatste levensfase? Of zou je willen blijven vechten tot het einde?
Opeens stond de wereld stil. Stond alles stil. Want zomaar ineens moest ze afscheid nemen van haar baan en het vrijwilligerswerk dat ze met zoveel liefde deed. Loslaten wat zo belangrijk voor haar was. Al snel belande ze op bed en werd afhankelijk van de zorg van de mensen om haar heen. En waar veel mensen op haar leeftijd zouden vechten tegen hun lot en het onrechtvaardig zouden kunnen vinden dat ze nog zo jong was, accepteerde zij wat er op haar af kwam.
Natuurlijk had ze liever langer willen genieten van haar man, kinderen en kleinkind. Had ze hem graag willen zien opgroeien tot de stoere puber die hij nu is. Maar ze accepteerde dat het blijkbaar haar tijd was. En genoot volop van alles wat er nog wél was: haar zus die voor haar ging zorgen, haar man en kinderen die zoveel mogelijk bij haar waren, de eerste verjaardag van haar kleinkind die bij haar op bed gevierd werd, het dagelijkse happy hour aan haar bed. Waarin zij met de mensen die haar lief waren genoot van een drankje en een hapje.
En er, iedere dag weer, gesproken werd over ‘de parel van de dag’. Want met elkaar werd er bewust gekeken naar wat er die dag een parel was gebleken, hoe klein of hoe groot ook. En die werd benoemd. Om elkaar eraan te herinneren dat er niet alleen narigheid was maar er ook nog steeds heel veel moois te ontdekken viel.
En ondanks het naderende afscheid was er zo de tijd om van elkaar te genieten en bewust stil te staan bij wat ze voor elkaar betekenden. Uit te spreken wat er nog gezegd moest worden. Dankbaar te zijn voor die kleine dingen die uiteindelijk zo onuitsprekelijk groot blijken te zijn.
Als je zo met elkaar toe kunt leven naar het einde van het leven levert dat je, ondanks het afscheid, ontelbaar veel moois op: rust in je hoofd, liefde in je hart voor het leven en de mensen om je heen, een liefdevol levenseinde en mooie herinneringen die je nabestaanden hun leven lang zullen koesteren.
Wat denk jij: zou jij je ook durven overgeven aan het onvermijdelijke om daarmee ruimte te maken voor een liefdevolle laatste levensfase? Of zou je willen blijven vechten tot het einde?