De dood in het leven...
Gekscherend wordt er weleens gezegd; er zijn 2 dingen zeker in het leven. Dat je belasting moet betalen en dat je doodgaat. Het zal u niet verbazen dat het tweede aspect in deze blog centraal zal staan. Of in ieder geval; de dood zal onderdeel zijn van dit verhaal.
Afgelopen zaterdag zat ik met mijn vrouw een kop koffie te drinken in een barista in Alphen aan den Rijn. Het was er lekker warm en de koffie, met pompoenbrood smaakte goed. Op tafel lag een krant van die dag en al bladerend door deze krant viel ons oog op een artikel met de titel: Mediation in zaak rouwcentrum. Natuurlijk trok dit artikel de aandacht.
Ik ga even terug in de tijd 6 jaar geleden toen wij besloten om ons thuiskantoor om te ruilen voor een kantoor met opbaargelegenheid elders in het dorp. Het werd het voormalige Rabobank Kantoor. Vrijstaand weliswaar maar wel direct aangrenzend aan woonhuizen. We klopten bij de gemeente aan voor een vergunning en hadden contact met omwonenden. Alles ging van een leien dakje! Geen enkel bezwaar werd ingediend en wij waren de koning te rijk. Maar hoe anders gaat het in de meeste gevallen…
Wanneer de dood in het leven wordt gebracht ontstaat er vaak een schrikreactie. Ik weet mij goed de hectiek te herinneren toen een collega ondernemer in Alphen aan den Rijn twee familie afscheidskamers wilde gaan exploiteren in een voormalig winkelpand. Spandoeken en boze buren waren het gevolg.
Wanneer een ondernemer ergens in het land een crematorium wil bouwen steken steevast boze boeren, burgers en buitenlui de koppen bij elkaar om dit te voorkomen. En ja, ook nu weer in Alphen aan den Rijn. Ergens wordt (met goedkeuring van de gemeente) een kleinschalig uitvaartcentrum gevestigd, een centrum dat klaarblijkelijk past binnen het door de gemeente opgestelde bestemmingsplan… maar de buurt is in rep en roer! Boze buren, leuzen die op de stoep worden gekalkt, en ja het kan nog erger bewust storend gedrag tijdens een uitvaart. Ik schrik ervan als ik het lees.
Het betreffende centrum is van een collega met wie ik zelden contact heb, maar ik weet het is kleinschalig. Hoeveel uitvaarten zullen er gehouden worden per jaar? 50? Misschien 100? Ik durf het niet te zeggen. Maar het zal echt geen lopende band werk zijn. Het bedrijf zit er slechts enkele maanden en omwonenden geven aan het echt niet meer aan te kunnen, het af en aanrijden van rouwauto’s is te belastend.
Persoonlijk vind ik het een moeilijke kwestie. Meneer of mevrouw X klaagt steen en been over een rouwcentrum dat zich in zijn buurt vestigt, hij gaat naar de raad, kliedert leuzen op de stoep en zet bewust de radio op 10 als een familie in rouw afscheid komt nemen.
Mevrouw Y wil gaan tot de hoogste rechter wanneer blijkt dat in haar straat een hospice huis gevestigd gaat worden. Redenen als emotionele belasting en natuurlijk parkeer overlast zullen worden aangegrepen.
Maar wat nu als de 18 jarige dochter van meneer of mevrouw X overlijdt? Zouden zij er dan voor kiezen haar in de stilte van de nacht af te voeren naar een afgelegen plek, in de hoop dat niemand maar ziet dat de dood ook in het leven hoort? En hoe zouden zij reageren wanneer zij emotioneel om het verlies van hun kind over een stoep moeten lopen waarop staat geschreven: HIER GEEN ROUWCENTRUM!! Zouden zij dan wellicht denken, hoe kunnen mensen nu zeggen hier NIET??? Mijn verdriet is overal. En als dan die laatste gang gemaakt moet worden, hoe voelt het dan wanneer de buren van het rouwcentrum respectloos de radio op 10 zetten…alleen omdat ze het niet eens zijn met een keuze van de gemeente en een ondernemer… Kan de overleden dochter van meneer of mevrouw X en of meneer of mevrouw X zelf hier iets aan doen??
De overlast van een rouwcentrum is in de praktijk minimaal. Niet te vergelijken met bijvoorbeeld een timmerwerkplaats, discotheek of kolencentrale. De dood is nu eenmaal onderdeel van het leven. Eén van de twee zekerheden die je als mens hebt vanaf de geboorte! Is het leuk? Nee, maar heeft de levende er last van?
Ieder mens heeft recht op een waardig afscheid! Ik garandeer u, de last voor de nabestaanden is vele malen zwaarder dan die van de omwonenden.
Mijn collega Cees in Alphen aan den Rijn wens ik sterkte toe! Evenals de families voor wie hij zijn mooie vak mag uitvoeren.
DK
Afgelopen zaterdag zat ik met mijn vrouw een kop koffie te drinken in een barista in Alphen aan den Rijn. Het was er lekker warm en de koffie, met pompoenbrood smaakte goed. Op tafel lag een krant van die dag en al bladerend door deze krant viel ons oog op een artikel met de titel: Mediation in zaak rouwcentrum. Natuurlijk trok dit artikel de aandacht.
Ik ga even terug in de tijd 6 jaar geleden toen wij besloten om ons thuiskantoor om te ruilen voor een kantoor met opbaargelegenheid elders in het dorp. Het werd het voormalige Rabobank Kantoor. Vrijstaand weliswaar maar wel direct aangrenzend aan woonhuizen. We klopten bij de gemeente aan voor een vergunning en hadden contact met omwonenden. Alles ging van een leien dakje! Geen enkel bezwaar werd ingediend en wij waren de koning te rijk. Maar hoe anders gaat het in de meeste gevallen…
Wanneer de dood in het leven wordt gebracht ontstaat er vaak een schrikreactie. Ik weet mij goed de hectiek te herinneren toen een collega ondernemer in Alphen aan den Rijn twee familie afscheidskamers wilde gaan exploiteren in een voormalig winkelpand. Spandoeken en boze buren waren het gevolg.
Wanneer een ondernemer ergens in het land een crematorium wil bouwen steken steevast boze boeren, burgers en buitenlui de koppen bij elkaar om dit te voorkomen. En ja, ook nu weer in Alphen aan den Rijn. Ergens wordt (met goedkeuring van de gemeente) een kleinschalig uitvaartcentrum gevestigd, een centrum dat klaarblijkelijk past binnen het door de gemeente opgestelde bestemmingsplan… maar de buurt is in rep en roer! Boze buren, leuzen die op de stoep worden gekalkt, en ja het kan nog erger bewust storend gedrag tijdens een uitvaart. Ik schrik ervan als ik het lees.
Het betreffende centrum is van een collega met wie ik zelden contact heb, maar ik weet het is kleinschalig. Hoeveel uitvaarten zullen er gehouden worden per jaar? 50? Misschien 100? Ik durf het niet te zeggen. Maar het zal echt geen lopende band werk zijn. Het bedrijf zit er slechts enkele maanden en omwonenden geven aan het echt niet meer aan te kunnen, het af en aanrijden van rouwauto’s is te belastend.
Persoonlijk vind ik het een moeilijke kwestie. Meneer of mevrouw X klaagt steen en been over een rouwcentrum dat zich in zijn buurt vestigt, hij gaat naar de raad, kliedert leuzen op de stoep en zet bewust de radio op 10 als een familie in rouw afscheid komt nemen.
Mevrouw Y wil gaan tot de hoogste rechter wanneer blijkt dat in haar straat een hospice huis gevestigd gaat worden. Redenen als emotionele belasting en natuurlijk parkeer overlast zullen worden aangegrepen.
Maar wat nu als de 18 jarige dochter van meneer of mevrouw X overlijdt? Zouden zij er dan voor kiezen haar in de stilte van de nacht af te voeren naar een afgelegen plek, in de hoop dat niemand maar ziet dat de dood ook in het leven hoort? En hoe zouden zij reageren wanneer zij emotioneel om het verlies van hun kind over een stoep moeten lopen waarop staat geschreven: HIER GEEN ROUWCENTRUM!! Zouden zij dan wellicht denken, hoe kunnen mensen nu zeggen hier NIET??? Mijn verdriet is overal. En als dan die laatste gang gemaakt moet worden, hoe voelt het dan wanneer de buren van het rouwcentrum respectloos de radio op 10 zetten…alleen omdat ze het niet eens zijn met een keuze van de gemeente en een ondernemer… Kan de overleden dochter van meneer of mevrouw X en of meneer of mevrouw X zelf hier iets aan doen??
De overlast van een rouwcentrum is in de praktijk minimaal. Niet te vergelijken met bijvoorbeeld een timmerwerkplaats, discotheek of kolencentrale. De dood is nu eenmaal onderdeel van het leven. Eén van de twee zekerheden die je als mens hebt vanaf de geboorte! Is het leuk? Nee, maar heeft de levende er last van?
Ieder mens heeft recht op een waardig afscheid! Ik garandeer u, de last voor de nabestaanden is vele malen zwaarder dan die van de omwonenden.
Mijn collega Cees in Alphen aan den Rijn wens ik sterkte toe! Evenals de families voor wie hij zijn mooie vak mag uitvoeren.
DK