Als de telefoon gaat klinkt er aan de andere kant van de lijn een zachte, vermoeide en onmiskenbaar verdrietige stem van een wat oudere dame. Ze meldt dat haar man, Johan, is overleden, hij heeft de strijd tegen die rot ziekte niet mogen winnen terwijl het aanvankelijk nog zo goed leek te gaan. Hij was zo positief, dacht echt dat het hem gegund was nog wat langer te mogen blijven, maar opeens, in de afgelopen week ging het hard achteruit. “gelukkig waren we allemaal bij hem, die laatste uren.”
56 jaar waren ze getrouwd, zo vertelde ze me kort nadat ik bij haar in huis was. Het was een bijzondere man, met een groot hart voor sport, eigenlijk al zo lang ze hem kende. Jaren is hij voorzitter geweest van de plaatselijke voetbalvereniging, vroeger was hij zelf ook geen onverdienstelijke speller, even zat hij zelfs nog in het eerste team van de vereniging.
Ze hadden het niet breed toen ze net getrouwd waren. Sterker nog de eerste Jaren van hun huwelijk waren moeilijk, ze woonden in een klein huisje dat in de tegenwoordige tijd absoluut niet geschikt zou worden verklaard voor bewoning, hoe ze het daar hebben gered met 4 kleine kinderen, dat is een vraag die ze zich tot op de dag van vandaag nog weleens stelt.
Gelukkig heeft hij altijd werk gehad, in het begin van het huwelijk een baan als, laat ik zeggen, krullenjongen, maar hij werkte hard en viel op binnen het bedrijf. Positief maar…dat zorgde er wel voor dat hij veel van huis was. Zij zat daarom veel thuis met de kinderen en, het klinkt misschien niet zo heel vriendelijk, hij was die man die (soms) op zondag het vlees sneed.
Het ging het gezin voor de wind, de kleine woning werd verruild voor een mooie eengezinswoning in een jaren 60 buurt en daar zijn ze tot de dag van vandaag blijven wonen.
De kleine kinderen werden daar pubers, kregen verkering en vlogen uit. De oude baas, zoals ze hem liefdevol noemde, ging met pensioen en hun leven werd verrijkt met 9 kleinkinderen. Dit was werkelijk een verrijking. Immers, in tegenstelling tot de tijd dat zijn eigen kinderen klein waren had hij nu veel meer tijd om zich bezig te houden met deze kleintjes. Soms leek het wel alsof hij de verloren tijd met zijn eigen kinderen zo probeerde in te halen. Ze waren gek met hem! Opa kon veel verhalen vertellen over vroeger, over hoe hij zich heeft weten op te werken, hoe hij zich steeds weer inzette voor de vereniging, hielp bij het bouwen van een nieuwe kantine. Ook vertelde hij graag over de tijd waarin hij een turks gezin op sleeptouw nam. Zij kwamen nar hier, een vreemd land, om een betere toekomst op te bouwen en hij zag het als zijn taak om hen daarbij te helpen. Hij sprak geen woord over de grens maar met veel geduld en handen en voeten werk was hij voor hen een heus baken!
De kleinkinderen kwamen graag bij hem, altijd.
Als echtgenoot heeft hij het ook goed gedaan vertelt zijn vrouw. Natuurlijk was er weleens wat, maar dat is toch in ieder huwelijk. Maar ik heb me altijd geborgen gevoeld bij hem.
En zo zitten we daar. Er wordt honderd uit gepraat over Johan. Het is voelbaar hoe belangrijk deze man was voor die lieve mensen die daar nu in de kamer zitten rondom zijn dode lichaam. En dan plotseling een harde piep van een mobiele telefoon…een pushbericht van de app van een landelijke krant. Uit automatisme pakt de jongste zoon zijn telefoon, het valt even stil in de kamer. “Legende overleden” zegt hij na enkele momenten van stilte, “De wereld in rouw om het verlies van Johan…….”
De wereld in rouw…dat klinkt heftig! De media zullen er wel direct bovenop duiken, de televisieprogrammering zal wel worden aangepast en iedereen zal wel weer worden opgeroepen als kenner, vriend en rouwend medemens. De toon van het gesprek lijkt plotseling te veranderen totdat iemand zegt: Ergens in Spanje zit dus een gezin, net als wij, herinneringen op te halen aan een man, een vader en opa. Hij was voor hen hopelijk net zo legendarisch als ons pa voor ons was.
Niets meer, niets minder.
Immers, is niet ieder mens die geliefd was het waard als legende herdacht te worden? Het gesprek gaat verder, er wordt honderd uit gepraat over Johan, hun Johan. Want haar man, hun vader en opa was voor hen legendarisch en zal door de herinneringen die hij achterlaat onsterfelijk blijken.