Net terugkomend van vakantie en direct weer volop in het werk. De uitvaarten volgen elkaar in rap (te rap) tempo op. Er is weinig tijd het vakantiegevoel nog even vast te houden. Ik vlieg het kantoor in en uit en breng bezoekjes bij families in rouw, plan uitvaarten, organiseer bijeenkomsten, bied een luisterend oor en maak lange, lange dagen.

In een kort gesprek met een buurman komt opeens de volgende vraag naar voren: “Doet het jou nou eigenlijk nog wat, een overlijden?” Die vraag zet je even stil bij de werkelijkheid tussen alle hectiek… JA! Het doet mij zeker nog wat. Op professionele wijze houd ik altijd wat afstand en dat is niet voor niets. Want een overlijden is altijd een ingrijpende en emotionele aangelegenheid en wanneer je voor jezelf de afstand niet bewust creëert loop je het risico emotioneel uitgeput te raken. Maar die afstand betekent zeker niet dat er geen emotie is.

Via de verschillende social media kanalen vliegen mij regelmatig verhalen om de oren van andere uitvaartverzorgers die in mijn beleving soms wel heel ver gaan in het meeleven. Laats zag ik een documentaire waarin een uitvaartverzorger die zichzelf graag in de kijker speelt bijna in het bed van een stervende ging liggen en deze persoon lang en intiem knuffelde om vervolgens te vertellen dat hij er wel voor zou gaan zorgen dat zij nooit vergeten werd… Prachtig, maar als ik dat 100x per jaar zou doen dan weet ik zeker dat ik mijn pensioengerechtigde leeftijd nooit zal behalen. Ieder zijn ding…

Maar de emotie zit er en mag ook nooit verdwijnen. Als dat verdwenen is ben ik te laat gestopt met dit werk!
Daags na terugkeer van mijn vakantie zit ik in de kerk voor een uitvaart. De familie ken ik goed en zo ook de geschiedenis. De uitvaart is met veel zorg samengesteld. Karin heeft namens ons bedrijf het meeste voorbereidende werk gedaan i.v.m. mijn afwezigheid. En alles lijkt op die dag mooi bij elkaar te komen. De kerk is vol. Een deel van de kerk is bezet door een plaatselijk koor, voor Karin en mij ook geen onbekende. Jaren geleden hebben wij zelf deel uitgemaakt van deze zangvereniging. Toen was het nog een koor met ruim 80 leden en hoewel wij toen de gemiddelde leeftijd al wel wat naar beneden haalden, is inmiddels het koor nog ouder geworden, er zijn zo’n 25 mensen die zullen zingen. Een mooi eerbetoon aan de overledene die ruim 55 jaar lid is geweest. En dan klinken de voor ons welbekende klanken van, ik noem het maar het lijflied van dit koor, Dank Sei Dir Herr. Met overgave wordt het gezongen. Karin en ik kijken wat om ons heen en zien op de achterste rij in de kerk een oudere dame zitten. Ook zij was ook lid van dit koor en kent, net als wij, het lied van voor tot achter. We zien haar voor zich uit mee playbacken en genieten van de muziek en dit eerbetoon. In onze ogen ziet het er kwetsbaar uit, maar bovenal oprecht en… bijna tegelijkertijd voelen wij beiden tranen opkomen. Dit raakt me, meer dan ik had verwacht. Zo’n mooi, kwetsbaar en integer moment in de afscheidsdienst van weer een geliefd mens. Natuurlijk doet het mij nog wat!

En achteraf ben ik blij, blij dat ik deze gevoelens nog steeds kan ervaren ook na de vele honderden uitvaarten waar ik al bij betrokken ben geweest! Het gevoel is er nog; voor mij altijd een teken dat ik nog even door mag. Dank Sei Dir Herr…
DK